“Орелот не заборава кој е дури и кога го поминува животот меѓу кокошките”. Мудра приказна со два краја:
Постои легенда за орелот кој испадна од клунот на мајка си додека таа и неговите браќа се преместуваа од едниот до другиот крај на планината, каде што живееја.
Во оваа несреќна случка, малиот орел паднал во дворот на една стара жена, која одгледувала кокошки.
Кога орелот паднал среде дворот, кокошките веднаш се собирале околу него за да го видат.
Во бесвест, целиот бил повреден и искинат, па неможел да им објасни на кокошките кој е и од каде потекнува.
Затоа им оставил на нив да се справат со него.
Тие веднаш виделе дека има големи крилја, остар клун и големи очи и одлучиле да го онеспособат, за да не ги повреди кога ќе порасне.
И така, орелот живеел во повој, слепо хранејќи се со тоа што ќе му донесат кокошките, не знаејќи кој е, што е и од каде потекнува.
Тој го губи контактот со семејството и, не знаејќи како да се наврати, се предава целосно на опстанокот.
Кокошките сега му беа единствената надеж за да преживее.
Годините поминаа и орелот прерасна во млад човек со силна градба, но кревка крилја, тап клун и слаб вид.
Тој се навикна да живее со кокошки и тоа беше неговиот дом. Удобно, познато и безбедно место.
И тие живееја толку среќно и во хармонија, сè додека еден ден негодувајќи во својата необјаснива тага, орелот погледна нагоре кон небото и здогледува стада црни силни птици кои летаат над селото до дното на планината.
Повремено, еден од нив се урива, фаќа глушец од полето и се враќа во стадото за да го продолжи летот.
Во тој момент, орелот почувствува дека срцето му чука побрзо, тој ја почувствува болката на окото, желбата да мавта со зашеметените крилја, но најмногу од сè, тој ја почувствува мизеријата и неможноста да го стори тоа, по што копнееше.
И од таа беспомошност, се сети на неговото силно тело, споменот на денот кога тој испадна од клунот на мајка му, сеќавањето за тоа кој беше и од каде потекнува.
Се сети на стравот на кокошките, зошто го онеспособиле, стравот во нивниот глас, се сетил зошто го врзале и ослабнале, се сетил дека тој бил многу повеќе од нив и многу повеќе од самиот тој.
Се сетил дека тој е орел..
Она што е природно, не може да биде уништено! Орелот не заборава кој е.
Од тој миг, орелот почнува тајно секоја вечер да го практикува својот поглед, гледајќи далеку и високо, сè додека силата на окото не се врати во природна состојба.
Тој ги практикуваше и крилјата сè додека не се засили за да го направи првиот голем лет.
Тој, исто така, го заостри и својот тап клун, кој беше уништен од страна на кокошките од страв да не им наштети.
Но, всушност кокошките не знаеја тогаш дека орлите немаат зло во нив.
Тие имаат само моќ што им припаѓа со самото раѓање и никогаш не може да биде уништена.
Кога веќе беше доволно силен и убеден дека може да преживее сам во дивината, орелот застана пред кокошките и им рече,
раширувајќи ја наметката од крилјата и покажувајќи ја целата своја моќ:
„Благодарен сум што го спасивте мојот живот, што ме чувавте и гледавте со години. Не сакам да ви наштетам, сакам да ве оставам, затоа што не сме исти. Јас сум орел, а вие сте кокошки. Орелот не заборава кој е!“
И орелот рикаше, ги распрсна крилјата и се искачи на височините, оставајќи зад себе голем прав во дворот од пердуви на кокошките.
А што се случи со кокошките?
Па, кокошки како кокошки, тие се гледаат едни со други со нејасен поглед, се прашува со чудо и потоа ја наведнаа нивната глава и почнаа да земаат зрно пченка од подот и си продолжија со нивниот пилешки живот, дури и не знаејќи што се случило пред нив.
Истата приказна има два краја
Во моментот на летот на орелот, кокошките се погледнуваат едни со други и извикуваат –
“Погледни, -Тоа е мојот брат”..
Ако си ти просек од 5 луѓе со кои секојдневно го поминуваш времето, бирај дали твоето време ќе го поминуваш со кокошките или со орлите.
Поука на приказната- орелот не заборава кој е
Секако дека кокошките ништо не гледаат подалеку од себе, освен зрното храна.
Тоа значи и дека се ограничени и никогаш нема да ве поддржат во тоа што го правите.. и затоа воопшто не е битно.
Но, и тогаш, кога сте на дното и во најголемата неволја, не дозволувајте другите да ве деградираат и никогаш не се откажувајте од себе.
Секогаш сетете се кои сте, накај одите и кој сакате да бидете.
Зашто кога вие верувате во себе, тогаш ќе успеете.
Тогаш сите ќе ве познаваат, сите ќе ви бидат школски другари, најверни другари и тогаш за нив ќе бидете и сестра и брат.
Впрочем, тоа што е природно, неможе да биде уништено!